Φίλοι που εργάζονται ή σπουδάζουν στην ξενιτιά υποσχέθηκαν να γράψουν κάτι για την πόλη που τους φιλοξενεί. Το παρακάτω κείμενο υπογράφει ο Βαγγέλης, που αυτές τις μέρες είναι στη Σκωτία:
"Σήμερα το μεσημέρι μου ζητήθηκε να γράψω ένα post για το Εδιμβούργο.
Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό, ήταν να περιγράψω την εικόνα της Σκωτσέζικης πρωτεύουσας όπως αυτή διαμορφώθηκε μπροστά μου την τελευταία εβδομάδα του ταξιδιού μου που βρίσκομαι εδώ. Το δεύτερο ήταν μια εικόνα τελείως ξένη με ό,τι αναμενόμενο και που δεν έχω ιδέα περί της γενεσιουργής της αιτίας.
Δύο παιδιά καθισμένα μπροστά σε ένα τηλέφωνο που χτυπάει δαιμονισμένα. Γελάνε και το στόμα τους κινείται προφέροντας λέξεις που φτάνουν στα μάτια μου άηχες μιας και τα αυτιά μου δεν παρευρίσκονται σε αυτή τη σκηνή. Δε σηκώνουν το ακουστικό αλλά είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι διασκεδάζουν, μη έχοντας καμία πρόθεση να απαντήσουν στην άλλη άκρη της γραμμής. Ένα παιχνίδι που το συνεχίζουν ακόμα και σήμερα, προσπαθώντας να μαντέψουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τη ταυτότητα του αναμείναντος. Η ιστορία αυτή μου ήρθε στο μυαλό σαν ένα όραμα τελείως απρόσμενο μετά από ένα ακόμα οκτάωρο ύπνου στο δωμάτιο που φιλοξενούμαι της οδού Murieston Crescent και αριθμό 13. Σκέφτομαι τα λόγια της Τζωρτζίνας, που προχθές μου περιέγραφε την εμμονή των Σκωτσέζων στις ιστορίες μυστηρίου και αγωνίας στην πόλη του Εδιμβούργου. Έχουν αναδειχθεί ουκ ολίγοι ποιητές και πεζογράφοι σε αυτή την πόλη κάνοντας απλά αυτό.
Πριν λίγες ημέρες επισκέφτηκα το καφέ όπου η πασίγνωστη πλέον J.Κ.Rowling συνέλαβε το σενάριο του Harry Potter. Μπήκα στο καφέ υποψιασμένος και φυσικά γνωρίζοντας. Εκατοντάδες φωτογραφίες της στους τοίχους του διαδρόμου και άλλες τόσες στον κύριο χώρο όπου βρισκόντουσαν τα τραπεζοκαθίσματα. Και τότε το είδα. Το κάστρο του Εδιμβούργου στην πιο ψηλή κορυφή της πόλης όχι όπως το είχα δει περιπλανώμενος στους δρόμους της αλλά μέσα από ένα συγκεκριμένο παράθυρο-το παράθυρο όπου ακριβώς από πίσω του βρισκόταν –σύμφωνα πάντα με τις ιστορίες-το αγαπημένο τραπέζι όπου αρεσκόταν να κάθεται και να γράφει η συγγραφέας.
Ήταν πλέον σαφές. Οι εικόνες ενός τόπου, οι οπτικές και οι μεταβολές του εγγραφέντος περιβάλλοντος του είναι σαφώς διαφορετικές στα μάτια του κάθε παρατηρητή, του κάθε βιώνοντος τη σκηνή. Αυτό είναι δεδομένο. Αυτό όμως που δεν είναι, αποτελεί και το καλά κρυμμένο μυστικό μιας πόλης. Τα ερεθίσματα είναι πάντα ίδια- ο δέκτης τους ποτέ. Και όταν αυτός ο ίδιος δέκτης βρίσκεται στο κατάλληλο, ίσως και μοναδικό σημείο μέγιστης εκμετάλλευσης της αληθινής ΕΙΚΟΝΑΣ, τότε το αποτέλεσμα θα είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον. Η πόλη αυτή όντως με εμπνέει.
Και όχι. Η Annie Lenox δεν ήταν από το Εδιμβούργο. Ήταν από το Aberdeen."
Ζούγλος Βαγγέλης, Εδιμβούργο 16.09.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου