Η επιστροφή στην ασφικτική Αθήνα

Μετά από οποιαδήποτε ταξίδι η επιστροφή στην Αθήνα είναι απογοητευτική. Πήγαμε σε μέρη με πολύ διαφορετικά τοπία: άλλου πράσινο και καταρράχτες, άλλου βράχια και μεσογειακοί θάμνοι, κι αλλού πάλι θάλασσα με μικρές ή μεγαλύτερες παραλίες. Χωριά με στενά σοκάκια, παλιά πέτρινα σπίτια και μάντρες που η καθεμία έκρυβε την δική της αυλή. Και στην πλατεία, ο κόσμος συναντιέται στα ψώνια και στις βραδινές εξόδους. Είδαμε πολλές φορές το ηλιοβασίλεμα πίσω από βουνά, να κάνει τους πιο απίθανους χρωματισμούς.

Αλλά τώρα επιστρέψαμε. Πρέπει να πείσουμε τα μάτια μας ότι θα αλλάξουν τη χρωματική παλέτα τους για το υπόλοιπο έτος: Γκρί τσιμέντου και μαύρο ασφάλτου είναι τα βασικά χρώματα.
Η καταπίεση φαίνεται στην καθημερινότητα μας: οι δρόμοι γεμάτοι αυτοκίνητα, τα μικρά πεζοδρόμια δύσβατα για τους πεζούς. Λίγες περιοχές να σταματήσεις να πάρεις μία ανάσα, να θυμηθείς τις διακοπές σου και όλα αυτά τα διαφορετικά μέρη που πήγες. Στο βάθος του δρόμου που περπατάω βλέπω μόνο πολυκατοικίες. Γυρνάω να δω στον κάθετο, πάλι τα ίδια. Οι δρόμοι στενοί και τα αυτοκίνητα με τις δύο ρόδες πάνω στα πεζοδρόμια τονίζουν την αίσθηση της πίεσης.

Ένα ζευγάρι απ' το Παρίσι παρατηρεί το διαμέρισμα μας: "Εσείς στην Αθήνα φτιάξατε μεγάλα διαμερίσματα που είναι φτηνά και δεν αφήσατε σταλιά ελεύθερο χώρο. Στο Παρίσι πληρώνουμε τα διπλά για ένα διαμέρισμα που είναι μια σταλιά, άλλα έξω έχουμε ωραίους δρόμους με μεγάλα πεζοδρόμια κάτω από ψηλά δέντρα.  Πλατείες και μικρά πάρκα που μπορείς να κάτσεις να ξαποστάσεις." " Εδώ θέλαμε μεγάλα διαμερίσματα" τους είπα "και πολλά, για να έχουν και τα παιδιά και τα εγγόνια". Και τώρα τα παιδιά κάθονται μέσα στα διαμερίσματα τους γιατί έξω δεν έχει πεζοδρόμια για να πας βόλτα και το πάρκο είναι μακριά."

Αναρωτιέμαι γιατί καταντήσαμε έτσι την πόλη. Σχεδόν απάνθρωπη θα έλεγα, ενάντια στην κοινωνικές σχέσεις και τις καθημερινές δραστηριότητες μας. Υπάρχουν περιοχές που μπορεί να ξεφύγει κανείς λίγο: η Αρεοπαγίτου κι ο λόφος του Στρέφη, η Πλάκα, μερικά πάρκα σαν τον Εθνικό Κήπο και το Πεδίο του Άρεως. Άλλα δεν φτάνουν. Κάθε περιοχή θα έπρεπε να έχει το παρκάκι της. Πεζοδρόμια και πεζόδρομους για να περπατάει ο κόσμος και μικρές πλατείες σαν αυτές που είχαν τα χωριά για να βρίσκονται και να λένε τα νέα τους. Ας αφαιρέσουμε από μερικά οικοδομικά τετράγωνα πολυκατοικίες, να κάνουμε λίγο ελεύθερο χώρο, να γίνουν οι γειτονιές ανθρώπινες. Ας γίνουν αυτές οι απαλλοτριώσεις για χάρη του δημόσιου χώρου. Να μεγαλώσουμε και λίγο τα πεζοδρόμια, να κάνουμε και κανέναν πεζόδρομο. Και τότε ο κόσμος μπορεί να ξαναβγεί έξω να κάνει τη βόλτα του όπως στα χωριά που είδαμε,  τα μαγαζιά να ξανανοίξουν και τα  άδεια σπίτια να ξανανοικιαστούν.