Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Ένα ελπιδοφόρο μήνυμα από τη Μάνη


 
Ένας μεγάλος προβληματισμός του χώρου σήμερα είναι η  απασχόληση των νέων αρχιτεκτόνων. Τι γίνεται μετά από όλες αυτές τις εργασίες  στη σχολή με τις μακέτες, τα σχέδια,  και τις ατέλειωτες διορθώσεις?
Βγαίνουμε σε μία αγορά εργασίας που βρίσκεται σε πολύ κακή κατάσταση. Πολλοί ασχολούνται με τα αυθαίρετα και τους ημιυπαίθριους. Αλλά παρατηρώ κάτι ακόμα σε κάποιους που εξασκούν το επάγγελμα και έχουν τη δυνατότητα να σχεδιάζουν: οι ιδέες δεν είναι όπως ήταν στη σχολή φρέσκες και πρωτότυπες, τα σχέδια είναι πολλές φορές φτιαγμένα βιαστικά, και τέλος η εφαρμογή είναι μέτρια. Χωρίς πάθος και μεράκι, με πολλές παραδοχές και απλοποιήσεις, σαν να έφυγε η φαντασία που υπήρχε στη σχολή με την απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα.

Πρόσφατα όμως είχα την χαρά να δω μία εξαίρεση και αναθάρρησα! Το καλοκαίρι λοιπόν που περνάγαμε από την Μάνη, είχαμε τη χαρά να συναντήσουμε τη Σοφία Ντώνα, νέα αρχιτεκτόνισσα, που μας κάλεσε στο σπίτι της στη Μάνη που έχει σχεδιάσει η ίδια με τον Δημήτρη Θεοδωρόπουλο. Η φιλοξενία τους ήταν πραγματικά πολύ θερμή, και το σπίτι της μας άφησε άναυδους: Όπως μας είπε η ίδια το πήρε στα σκυροδέματα, τα οποία άφησε να φαίνονται τμηματικά και στην τελική του μορφή σαν ανάμνηση του γεγονότος!


Η κατοικία βρίσκεται σε ένα λόφο κοντά στον Άγιο Νικόλαο Μάνης, απ' όπου απολαμβάνει τη θέα της θάλασσας. Από την διάταξη των όγκων μέχρι το σχεδιασμό επίπλων, υπάρχουν πρωτότυπες ιδέες και ευχάριστες εκπλήξεις! Το κτίριο μοιάζει με  μανιάτικο πύργο όπως φαίνεται από τον δρόμο, και αποκαλύπτει σιγά σιγά μία αποδόμηση του πέτρινου κελύφους καθώς το πλησιάζεις. Στο κέντρο του κτιρίου σε υποδέχεται ένα στεγασμένο κενό, που καδράρει την θέα με τους ελαιόκαμπους και τη θάλασσα. Είναι ο ημιυπαίθριος χώρος που αποτελεί και την καρδιά του σπιτιού. Δεξιά κι αριστερά του, βρίσκονται οι χώροι του σπιτιού. Δεξιά είναι η κουζίνα και το καθιστικό και η σκάλα που οδηγεί στο κυρίως υπνοδωμάτιο. Αριστερά είναι ένας χώρος για τους νεότερους και τους καλεσμένους, στημένος με έναν πολύ πρωτότυπο τρόπο: Αντί να υπάρχουν μικρά υπνοδωμάτια χωρισμένα με τοίχους και στενοί διάδρομοι, υπάρχει ένας ενιαίος χώρος, και μέσα σε αυτόν διαμορφώνονται  σαν μικρά κουτάκια δύο κρεβάτια. Απέναντι οργανώνονται οι βοηθητικοί χώροι πάλι με έναν ιδιαίτερο τρόπο όπου η μία πόρτα της ντουλάπας οδηγεί στο μπάνιο!

Οι εκπλήξεις συνεχίζονται στην κουζίνα: ο πάγκος της έχει άμεση σχέση με τον ημιυπαίρθιο χώρο ενώ στο πλάι βρίσκεται ένας πάγκος για το πρωινό που σε αφήνει να δεις μέσα από μία σχισμή τη θάλασσα. Τα προσεκτικά κάδρα της θέας συνεχίζονται σε όλο το σπίτι: το τζάκι έχει διάφανη πλάτη και κοιτάει τον κόλπο του Αγίου Νικολάου, ενώ από το υπνοδωμάτιο οι γονείς έχουν τις δικές τους οπτικές φυγές φτιαγμένες στα μέτρα τους. Ήμασταν μια παρέα νέων αρχιτεκτόνων και δεν χορταίναμε να βγάζουμε φωτογραφίες, να κάνουμε σκίτσα και να συζητάμε για το σπίτι. Το αποκορύφωμα ήταν στο ηλιοβασίλεμα, όποτε φάγαμε  όλοι μαζί στο ξύλινο deck που προεκτείνεται από τον ημιυπαίρθιο χώρο προς την πλαγιά. Ο εξώστης αυτός είναι χωρίς κάγκελα, και χωρίς να δημιουργεί κίνδυνο διαμορφώνει ένα πολύ ιδιαίτερο υπαίθριο χώρο.
Ένα καλό μάθημα λοιπόν από δύο νέους αρχιτέκτονες, να μην το βάζουμε κάτω με τη σκληρή πραγματικότητα, αξίζει τον κόπο να παλεύουμε για νέες ιδέες και σχεδιαστικές λύσεις. Να ξανασκεφτόμαστε το κάθε τι που ως τώρα θεωρούσαμε δεδομένο, μπορεί να βρούμε μια καλύτερη λύση! Και δεν χρειάζεται να φτιάξουμε ένα ολόκληρο σπίτι.. Μία ανακαίνιση, μια αλλαγή κουζίνας η μπάνιου, ακόμα κι ένα έπιπλο μπορεί να μας δώσει τη δυνατότητα να δώσουμε μία ευχάριστη πινελιά στον χώρο.



Το έργο βραβεύτηκε με τον έπαινο νέων αρχιτεκτόνων στα βραβεία του ΣΑΔΑΣ το 2010. Στη συνέχεια η Σοφία Ντώνα κι ο Δημήτρης Θεοδωρόπουλος έκαναν τα σκηνικά του ΜΕΣΑ. Περισσότερα γι αυτούς στην ιστοσελίδα του γραφείου τους:  http://hiboux.gr

2 σχόλια:

  1. Πραγματικά ευρηματικό. Ισως θα μπορούσε να δώσει ιδέες για φθαρμένες πολυκατοικίες στο μακρινό μέλλον
    Λέμε τώρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ωραία είναι η εξαίρεση, αλλά δυστυχώς είναι όπως το λέτε, δηλαδή εξαίρεση. Στο διαδίκτυο πέτυχα μια αντίθετη ιστορία, ένα σπίτι μοντέρνο μινιμαλιστικό που είχε πάρει και διεθνή αρχιτεκτονικά βραβεία, και ο νέος αγοραστής του το έντυσε απ' έξω σαν κακόγουστη τούρτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή