Όταν γύρισα πρόσφατα από ένα ταξίδι που έκανα στο Μόντρεαλ, άρχισα να σκέφτομαι τις διαφορές μεταξύ αυτήν την πόλη στην οποία μεγάλωσα και την Αθήνα, συγκρίνοντας τις σε επίπεδο ρυμοτομίας και αρχιτεκτονικής.
Ο σχεδιασμός του
Μόντρεαλ, όπως και στις περισσότερες βόρειο-αμερικάνικες πόλεις, βασίζεται στο
ορθογώνιο πλέγμα, το οποίο από την μία είναι πολύ βολικό γιατί οι δρόμοι είναι
παράλληλοι και κάθετοι μεταξύ τους και έτσι δεν χάνεται κανείς δοκιμάζοντας μία
άλλη διαδρομή, αλλά από την άλλη είναι αρκετά μονότονο και προβλέψιμο.
Αντιθέτως, ο σχεδιασμός
της Αθήνας δεν ακολουθεί αυτό το πρότυπο. Όταν πρώτο-εγκαταστάθηκα εδώ πριν από
μερικά χρόνια και έμενα στη Νέα Σμύρνη το κατάλαβα από πρώτο χέρι. Θέλησα να κάνω
μία βόλτα να ανακαλύψω τη νέα μου γειτονιά, διαλέγοντας μια καινούργια διαδρομή
και... χάθηκα! Διαπίστωσα ότι αυτός ο δρόμος που επέλεξα πήγαινε διαγώνια -και
προφανώς όχι παράλληλα- με το δρόμο που έπαιρνα συνήθως. Στο τέλος έφτασα στον
κεντρικό δρόμο τον οποίο γνώριζα, αλλά ήμουν πολύ πιο μακριά από το σπίτι! Τότε
κατάλαβα ότι η ρυμοτομία της Αθήνας διαφέρει από το σύστημα στο οποίο είχα
συνηθίσει.
