Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Ένα ελπιδοφόρο μήνυμα από τη Μάνη


 
Ένας μεγάλος προβληματισμός του χώρου σήμερα είναι η  απασχόληση των νέων αρχιτεκτόνων. Τι γίνεται μετά από όλες αυτές τις εργασίες  στη σχολή με τις μακέτες, τα σχέδια,  και τις ατέλειωτες διορθώσεις?
Βγαίνουμε σε μία αγορά εργασίας που βρίσκεται σε πολύ κακή κατάσταση. Πολλοί ασχολούνται με τα αυθαίρετα και τους ημιυπαίθριους. Αλλά παρατηρώ κάτι ακόμα σε κάποιους που εξασκούν το επάγγελμα και έχουν τη δυνατότητα να σχεδιάζουν: οι ιδέες δεν είναι όπως ήταν στη σχολή φρέσκες και πρωτότυπες, τα σχέδια είναι πολλές φορές φτιαγμένα βιαστικά, και τέλος η εφαρμογή είναι μέτρια. Χωρίς πάθος και μεράκι, με πολλές παραδοχές και απλοποιήσεις, σαν να έφυγε η φαντασία που υπήρχε στη σχολή με την απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα.

Πρόσφατα όμως είχα την χαρά να δω μία εξαίρεση και αναθάρρησα! Το καλοκαίρι λοιπόν που περνάγαμε από την Μάνη, είχαμε τη χαρά να συναντήσουμε τη Σοφία Ντώνα, νέα αρχιτεκτόνισσα, που μας κάλεσε στο σπίτι της στη Μάνη που έχει σχεδιάσει η ίδια με τον Δημήτρη Θεοδωρόπουλο. Η φιλοξενία τους ήταν πραγματικά πολύ θερμή, και το σπίτι της μας άφησε άναυδους: Όπως μας είπε η ίδια το πήρε στα σκυροδέματα, τα οποία άφησε να φαίνονται τμηματικά και στην τελική του μορφή σαν ανάμνηση του γεγονότος!