Ένα ελπιδοφόρο μήνυμα από τη Μάνη

 

Ένας μεγάλος προβληματισμός του χώρου σήμερα είναι η  απασχόληση των νέων αρχιτεκτόνων. Τι γίνεται μετά από όλες αυτές τις εργασίες  στη σχολή με τις μακέτες, τα σχέδια,  και τις ατέλειωτες διορθώσεις?

Βγαίνουμε σε μία αγορά εργασίας που βρίσκεται σε πολύ κακή κατάσταση. Πολλοί ασχολούνται με τα αυθαίρετα και τους ημιυπαίθριους. Αλλά παρατηρώ κάτι ακόμα σε κάποιους που εξασκούν το επάγγελμα και έχουν τη δυνατότητα να σχεδιάζουν: οι ιδέες δεν είναι όπως ήταν στη σχολή φρέσκες και πρωτότυπες, τα σχέδια είναι πολλές φορές φτιαγμένα βιαστικά, και τέλος η εφαρμογή είναι μέτρια. Χωρίς πάθος και μεράκι, με πολλές παραδοχές και απλοποιήσεις, σαν να έφυγε η φαντασία που υπήρχε στη σχολή με την απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα.

Πρόσφατα όμως είχα την χαρά να δω μία εξαίρεση και αναθάρρησα! Το καλοκαίρι λοιπόν που περνάγαμε από την Μάνη, είχαμε τη χαρά να συναντήσουμε τη Σοφία Ντώνα, νέα αρχιτεκτόνισσα, που μας κάλεσε στο σπίτι της στη Μάνη που έχει σχεδιάσει η ίδια με τον Δημήτρη Θεοδωρόπουλο. Η φιλοξενία τους ήταν πραγματικά πολύ θερμή, και το σπίτι της μας άφησε άναυδους: Όπως μας είπε η ίδια το πήρε στα σκυροδέματα, τα οποία άφησε να φαίνονται τμηματικά και στην τελική του μορφή σαν ανάμνηση του γεγονότος!

Η επιστροφή στην ασφικτική Αθήνα

Μετά από οποιαδήποτε ταξίδι η επιστροφή στην Αθήνα είναι απογοητευτική. Πήγαμε σε μέρη με πολύ διαφορετικά τοπία: άλλου πράσινο και καταρράχτες, άλλου βράχια και μεσογειακοί θάμνοι, κι αλλού πάλι θάλασσα με μικρές ή μεγαλύτερες παραλίες. Χωριά με στενά σοκάκια, παλιά πέτρινα σπίτια και μάντρες που η καθεμία έκρυβε την δική της αυλή. Και στην πλατεία, ο κόσμος συναντιέται στα ψώνια και στις βραδινές εξόδους. Είδαμε πολλές φορές το ηλιοβασίλεμα πίσω από βουνά, να κάνει τους πιο απίθανους χρωματισμούς.

Αλλά τώρα επιστρέψαμε. Πρέπει να πείσουμε τα μάτια μας ότι θα αλλάξουν τη χρωματική παλέτα τους για το υπόλοιπο έτος: Γκρί τσιμέντου και μαύρο ασφάλτου είναι τα βασικά χρώματα.

Από την έκθεση Aθήνα x4

Η Διάλεξη του Andrea Deplazes στο Μπενάκη

Ένας μεγαλόσωμος άνδρας με λευκό κουστούμι και σταθερή φωνή που παρουσιάζει κτίρια με όγκους λιτούς, καθαρούς και στιβαρούς δε σου αφήνει καμιά αμφιβολία: Ο Andrea Deplazes είναι ένας αρχιτέκτονας που μοιάζει στα κτίριά του.

Η αρχιτεκτονική που δεν θα κάνουμε

Έχει ο κόσμος  ανάγκη την αρχιτεκτονική ως επάγγελμα;

Εδώ όλοι οι αρχιτέκτονες απαντάμε με μια φωνή.

Πως είναι δυνατόν να μην την έχει ανάγκη, εμείς είμαστε αυτοί που σπουδάζουμε πέντε τουλάχιστον χρόνια, έτσι ώστε να βγούμε στην κοινωνία και να φτιάξουμε τα  τέλεια κτίρια ξέροντας τι είναι καλό και «πως πρέπει να ζει» ο καθένας.

Μπορούμε να σχεδιάσουμε από κοτέτσι μέχρι διαστημόπλοιο, μπορούμε να υπογράψουμε στατικά, να κάνουμε τοπογραφικά, να ζωγραφίσουμε, να χαράξουμε, να φτιάξουμε πόλεις όμορφες με ποδηλατοδρόμους και δέντρα παντού …

Καλά … ας δούμε τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση.

του Γεωργίου Γούλια αρχιτέκτονα μηχανικού

Τα νεοκλασσικά της Αθήνας μέσα από τις στάχτες

Ενώ περπατάει κανείς στην Αθήνα, τα βλέπει ανάμεσα στις ψηλές πολυκατοικίες. Τα νεοκλασικά σπίτια της αστικής τάξης του 19ου αιώνα ξεχωρίζουν με τα περίτεχνα μπαλκόνια, τις κορνίζες γύρω από τα παράθυρα, και τα άλλα διακοσμητικά στοιχεία. Από τα μέγαρα πλούσιων οικογενειών μέχρι τα πιο μικρά σπιτάκια, όλα ήθελαν να έχουν έχουν στο βαθμό που μπορούσαν, την αναβίωση του κλασσικού, έτσι όπως την είχαν οραματιστεί στην Ευρώπη.