Το είδα στην παράσταση "Agua" της Pina Bausch. Ήταν κάτι που δεν μου έδινε την αίσθηση του αυστηρά σχεδιασμένου, άλλα ούτε και του εντελώς ελεύθερου. Βρισκόταν κάπου ανάμεσα, μία μορφή χορού που αντλούσε την έμπνευσή της από το κλασσικό μπαλέτο, τους αρχέγονους χορούς της Αφρικής και την καθημερινότητα.
Δεν ήταν από τις φορές που το θέαμα έχει απόσταση από το κοινό. Μικρά σκετσάκια βγαλμένα από την καθημερινότητα κάθε τόσο κράταγαν το κοινό ζωντανό. Άλλα και η ίδια η χορογραφία, είχε την τέχνη της μύησης του απλού θεατή στο κόσμο του σύγχρονου χορού. Κινήσεις οικίες στο μάτι, ίδιες ή αλλαγμένες δημιουργούν σιγά σιγά ένα νέο λεξιλόγιο για τον θεατή. Με το τραγούδι fast forward και τις γρήγορες κινήσεις των χορευτών ο θεατής καταλαβαίνει κατευθείαν την ιδέα του καθημερινού άγχους των μεγαλουπόλεων. Με τα μικρά ερωτικά σκετσάκια πάλι, βλέπει τον εαυτό του να φλερτάρει ή να απογοητεύεται. 
Μία αντίστοιχη αίσθηση είχα και στην έκθεση των droog. Τα αντικείμενα τους ήταν φτιαγμένα πάλι με τρόπο ανάμεσα σε υψηλό design και απλά πράγματα που συναντάς στην αποθήκη σου. Είχαν όμως κι αυτοί μια κριτική ματιά, δίνοντας στο απλό αποτέλεσμα κάτι παραπάνω από μία εικόνα. Το μάτι μας ξεχωρίζει πάλι τις οικίες εικόνες και προσπαθεί να κατανοήσει νέα "μετάλλαξή" τους. Με τα παλιά ρούχα φτιάχνουν μία πολύ αναπαυτική πολυθρόνα, ενώ η ομπρέλα τους κάνει σκιά που μοιάζει με δέντρου. Κι αυτοί "ταρακουνούν" λίγο τις συνήθειές μας και μας βάζουν σε σκέψεις.
Μετά αναρωτήθηκα αν υπάρχει αντίστοιχα κάποιος αρχιτέκτονας που σχεδιάζει κτίρια με ύφος κάπου ανάμεσα στο γυαλιστερό και το απλό-καθημερινό.
Είδα και εγώ την παράσταση της Pina Bausch και συμφωνώ μαζί σου ότι ήταν πολύ καλή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα από τα ερωτικά σκετσάκια που αναφέρεις που με συγκίνησε ιδιαίτερα ήταν εκείνο που η κοπέλα βλέπει τον άνδρα που αγαπάει να φιλιέται με μια άλλη στο πάτωμα. Αυτή, για να του τραβήξει την προσοχή, εμφανίζεται με ένα φόρεμα γεμάτο από φώτα αναμμένα, φωνάζοντας με αυτό το τρόπο την αγάπη της. Σε μία προηγούμενη σκηνή ξαπλώνει μπροστά του και ανεβάζει το φόρεμα της κρύβοντας το πρόσωπο της. Έκανε ότι μπορούσε να του δείξει ότι τον ήθελε αλλά αυτός της έδειχνε αδιαφορία.
Οι χωρογραφίες ήταν από την μία πολύ απλές (σαν κίνηση) αλλά και ταυτόχρονα τόσο δυνατές στο συναίσθημα που σου προκαλούσαν.
Όσο για την τελευταία σου ερώτηση δεν την κατάλαβα δυστυχώς... Εννοείς ότι ο αρχιτέκτονας που κάνει αυτές τις βίλες δεν μπορεί να εκτιμήσει και τις απλές παράγκες;