Οι δρόμοι στις κατοικημένες περιοχές του Μόντρεαλ έχουν συνήθως μια ομοιόμορφη (και ίσως μονότονη!) όψη. Τα κτίρια είναι χτισμένα με ξύλινο σκελετό ο οποίος μετά επενδύεται με τούβλα. Τα ανοίγματα είναι ίδια και ο αριθμός των ορόφων δεν διαφέρει πολύ από κτίριο σε κτίριο. Οι προσόψεις ακολουθούν την οικοδομική γραμμή. Η αίσθηση του μέτρου κυριαρχεί.
Αν όμως ανακαλύψει κανείς τις πίσω πλευρές των σπιτιών, οι οποίες συνδέονται με στενά σοκάκια (ruelles ή back alleys), τότε του ανοίγεται ένας τελείως διαφορετικός κόσμος. Αυτά τα σοκάκια δίνουν πρόσβαση στους πίσω ακάλυπτους όλων των κτιρίων και δημιουργούν έναν ‘ιδιωτικό’ κοινόχρηστο χώρο. Εκεί, στους πίσω δρόμους, είναι η κρυμμένη πλευρά της πόλης. Είναι πιο ζεστή και πιο αυθεντική, με πολλά χρώματα και υλικά και με όγκους που παίζουν σε διάφορα επίπεδα.
'Ενα τυπικό χωροταξικό σχέδιο της πόλης (από το Wanda Wanders)
Βλέπουμε ότι οι πίσω όψεις δεν είναι στην ίδια περασιά όπως είναι οι μπροστινές.
Ανάμεσα στους δρόμους διακρίνουμε τα σοκάκια (από το bing maps)
Η κρυμμένη όψη της πόλης.
Αυτοί δεν είναι οι βοηθητικοί δρόμοι των σπιτιών, όπου συνήθιζαν να έχουν τις αποθήκες τους και να βγάζουν τα σκουπίδια τους, σε αντίθεση με τους μπροστινούς που ήταν το "αστικό πρόσωπο"?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς! Είναι η ανεπίσημη πλευρά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημιουργήθηκαν επειδή τα σπίτια ήταν χτισμένα στην σειρά, για να μπορεί να υπάρχει πρόσβαση στις πίσω αυλές. Παλιά κυκλοφορούσουν με άλογα για να κάνουν την διανομή του γάλατος, του άνθρακα και του ψωμιού. Τώρα είναι χώρος όπου παίζουν τα παιδιά!
Ωραίο! Ελένη αυτό είναι ένα πολύ καλό θέμα για μια έκθεση φωτογραφίας (την πρώτη σου)! Είναι μια ενδιαφέρουσα αντίθεση και θα μου άρεσε να δω και φωτογραφίες με τους χρήστες των χώρων αυτών (τα παιδάκια που λες). Επίσης θα ήταν ωραίο -εάν έβρισκες από κάποιο παλιό ιστορικό αρχείο- να ανέβαζες φωτογραφίες από τη διανομή προϊόντων της πρώτης ανάγκης από έφιππους.
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστούμε
Αυτή η περιγραφή και ανάλυση των πίσω αυλών των σπιτιών του Μόντρεαλ ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και μας κάνει να σκεφτούμε με διαφορετικό τρόπο τους ακάλυπτους που συναντάμε συχνά εδώ, στον τόπο μας. Μου έκανε εξαιρετική εντύπωση πως αυτές οι πίσω αυλές, που εδώ αντιμετωπίζονται μάλλον αμήχανα, και πολλές φορές καταλήγουν να παραμένουν αχρησιμοποίητες ή ακόμα και να γίνονται σκουπιδότοποι, περιγράφονται ως "η κρυμμένη πλευρά της πόλης, (...) πιο ζεστή και πιο αυθεντική, με πολλά χρώματα και υλικά".
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα να ρωτήσω ποια είναι η σχέση των κατοίκων με αυτές, πέρα από τα παιδιά που παίζουν εκεί. Τις χαίρονται; Περνούν εκεί μέρος της μέρας τους; Τους ενδιαφέρει να τις διαμορφώσουν σε χώρους που να τους επιτρέπουν να καθίσουν εκεί, να δεχτούν φίλους τους; Είναι χώροι που θα έδειχναν στους γνωστούς τους και θα κάθονταν εκεί μαζί τους, ή χώροι που θα τους έκρυβαν;
Και ακόμα, αυτές οι αυλές είναι περιφραγμένες ώστε κάθε κατοικία να έχει τη δική της, ή αποτελούν ενιαίο χώρο, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε όλην του την έκταση από όλους τους κατοίκους των προσκείμενων κατοικιών;
Συμπληρωματικά με αυτά, θα ήταν πολύ ενδιαφέρον για μένα να μάθω την αντίστοιχη σχέση της ζωής των κατοίκων με τις μπροστινές αυλές τους.
Ευχαριστώ (και συγγνώμη για τις πολλές ερωτήσεις, αλλά το θέμα μου κίνησε την περιέργεια και μου δημιούργησε πολλές απορίες):-)